تهران- دانشگاه، یکی از مکان هایی است که دغدغه های بسیاری را متوجه خود کرده است. جامعه شناسان، سیاستمداران و البته سینماگران. رسول صدرعاملی در صدر این دغدغه مندان سینمایی است.
«جنگل پرتقال» تازه ترین اثری است که این سینماگران شناخته شده، برای چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر آورده و یک کارگردان فیلم اولی را به عرصه حرفه ای ها معرفی کرده است. آخرین فیلمی که صدرعاملی کارگردانی کرده، «سال دوم دانشکده من» بود که از نام فیلم، مشخص است که دغدغه فیلمساز چه و کجاست.
این بار اما، آرمان خوانساریان کارگردان جوان، نخستین فیلم بلندش را در راستای دیدگاه های تهیه کننده اش ساخته است. «جنگل پرتقال» یک ملودرام است که در آن موضوع، عشق نیست بلکه عشق در آن به وجود می آید. می شود به جرأت گفت که از معدود فیلم های این سال هاست که در آن، پرسوناژ اصلی فیلم، دچار تغییر می شود و تغییرش هم جذاب و باورپذیر است.
قصه این فیلم، درباره یک معلم مدرسه به نام علی بهاریان (میرسعید مولویان) است که رشته تحصیلی اش، ادبیات نمایشی بوده اما در این زمینه رزومه ای ندارد. برای تکمیل پرونده مدرسه اش، می باید به دانشگاه محصل تحصیل اش که در شمال کشور است (تنکابن) برود و اصل مدرکش را بگیرد. در آنجا خاطرات قدیمی و دوستان قدیمی و همکلاسی های قدیمی، یک به یک، نمایان می شوند و فرآیند تغییر شخصیت بهاریان آغاز می شود. او البته یک دانشجوی ستاره دار بوده و قاعدتا یک پرونده انضباطی در دانشگاه داشته است اما با همه این تفاسیر، توانسته که مدرک اش را اخذ کند.
این فیلم یک موضوع مهم را که باز هم از دغدغه های همیشگی صدرعاملی است، پیگیری می کند؛ تفاوت نسل ها. این بار، نسل جوان، به نسل گذشته خودش، می آموزاند که به جای حرف زدن و غر زدن، باید عمل کرد. یاد می دهد که جسور باشد و خودش را در معرض داوری قرار دهد و از نتیجه کار نهراسد.
در مقابل اما، نسل قبل، برای فرار از شکست ها و ناملایمات گذشته، راه فراموشی را برمی گزیند و آنچنان در این نقش فرو می رود که برای همه باورپذیر می شود.
موضوع دیگری که شاید از جمله معدود مواردی باشد که هر دو نسل با آن چالش مواجه اند، موضوع ترس از آزمایش و امتحان است که این موضوع، به تربیت و فرهنگی است که نسل قبل در مقام معلم یا آموزاننده، به نسل بعد منتقل کرده است.
میرسعید مولویان، در این فیلم، پختگی و طراوت مثال زدنی برای بازی هایش به خرج داده است. او از آنجا که تجربه های تئاتری گرانبهایی را در بازی داشته، به خوبی توانسته است این نقش را که درباره یک نمایشنامه نویس را با همه زیر و بم ها و پیچیدگی هایش، به درستی ارائه کند. سارا بهرامی هم وضعیت نقش در نقش را به خوبی، درآورده است و هم شخصیت های داخل داستان و هم مخاطبان را غافل گیر می کند.
«جنگل پرتقال» که یکی دیگر از خروجی های «باشگاه اولی ها» در بنیاد سینمایی فارابی است، هم یک فیلم آرام و دوست داشتنی و هم کارگردانی آتیه دار را به سینمای ایران معرفی کرده است. این فیلم، آرامشی که مخاطب در این روزها نیاز دارد را به او می بخشد هرچند که حسرت مغموم کننده را نیز برای او به ارمغان آورد./ایرنا